ಹತ್ತು ಹಲವು ಹುಚ್ಚುಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು

ಮೌಂಟ್ ಎವೆರೆಸ್ಟ್ ಬೇಸ್ ಕ್ಯಾಂಪ್ ಟ್ರೆಕ್ಕಿಂಗ್
ಇದು ಮೇ ೨೦೦೮ರಲ್ಲಿ ಕೈಗೊಂಡ ೧೮ ದಿನಗಳ ಕಾಲ್ನಡಿಗೆ ಪ್ರವಾಸ. ಎಂದೂ ಮರೆಯಲಾಗದ ಅನುಭವಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು. ಕೆಲವು ಅನುಭವಗಳನ್ನು ಮಾತಿನಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಲಸಾಧ್ಯ ಅಥವಾ ಅಂತಹದೇ ಅನುಭವ ಓದುವವರಿಗೆ ಸಿಗುವಂತಾಗಲು ತುಂಬಾ ಬರೆಯಬೇಕಾಗುತ್ತೇನೊ, ಅಂತೂ ಅಮ್ಮ ನನ್ನ ಹಿಂದೆ ಬಿದ್ದು, ತಾನು ಓದುವ ಆಸೆಯಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಬರೆಯಲು ಪ್ರೊತ್ಸಾಹಿಸಿದರು. ಆದರೂ ಇದನ್ನು ಬರೆದು ಮುಗಿಸಲು ಸಮಯ ಬೇಕು. ಈ ಬಿಸಿಲಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಆ ಥಂಡಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿಕೊಂಡು ಬರೆಯುವುದು ಕಷ್ಟವೇ ಸರಿ.

ನಾನು ಪ್ರಿಯ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಬಹುತೇಕ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ, ಮೌಂಟ್ ಎವೆರೆಸ್ಟ್ ಬೇಸ್ ಕ್ಯಾಂಪು ಕೂಡ ಒಂದು. ಒಂದಲ್ಲಾ ಒದು ದಿನ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗೇ ಹೋಗುತ್ತೇವೆ ಎಂಬ ಹುಚ್ಚು ಹಿಡಿದಿತ್ತು. ಮೌಂಟ್ ಎವೆರೆಸ್ಟ್ ಹತ್ತಲು ಈಗ ವಯಸ್ಸಲ್ಲ, ಆದರೆ ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೂ ನಡೆದು, ಒಂದುಸಲ, ಮೂರ್ಚೆ ಹೋಗುವಷ್ಟು ಸುಂದರವಾದ ದೃಷ್ಯವನ್ನು ನೋಡಬೇಕೆಂಬುದು ನ್ನನ್ನಾಸೆಯಾಗಿತ್ತು. ನಾನು ಒಂದು ಸಣ್ಣ ಪುಸ್ತಕದಲ್ಲಿ ನನ್ನಾಸೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲಾ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಅವು ನೆರವೇರಿದಂತೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಹೊಡೆದು ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದೆ. ಈ ಆಸೆಗಳು ಹೇಗೆ ಯಾವಾಗ ನೆರವೇರುತ್ತವೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಇರುವಾಗ ಒಂದು ದಿನ, ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ಪ್ರಿಯಳ ಫೋನ್. ಕರ್ನಾಟಕ ಮೌಂಟನೇರಿಂಗ್ ಕ್ಲಬ್ ಅಸ್ಸೋಸ್ಸಿಯೇಷನ್ (ಕೆ ಏಮ್ ಎ)ನವರು ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳ ನಂತರ ಬೇಸ್ ಕ್ಯಾಂಪಿಗೆ ಹೊರಟಿದ್ದಾರೆ, ಕೇವಲ ಕೆಲವೇ ಜನರಿಗೆ ಜಾಗ ಇದೆಯಂತೆ, ಬರುವ ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಇನ್ನೆರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ದುಡ್ಡು ಕೊಡಬೇಕಂತೆ. ನಾನು ಹೋಗುತ್ತಾ ಇದ್ದೇನೆ. ಈಗಲೇ ಅರ್ಧ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ನಿನಗೆ ಯೋಚಿಸಲು ಎರಡು ದಿನ ಸಮಯವಿದೆ. ಎಂದು ಹೇಳಿ ಫೊನ್ ಇಟ್ಟಳು. ಅಯ್ಯೋ, ಇವಳು ಯಾಕಾದರೂ ಫೊನ್ ಮಾಡಿದಳೋ. ಹೋಗಲು ಬಹಳ ಆಸೆ, ಆದರೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ದುಡ್ಡು ಕೊಡಬೇಕು. ಅಲ್ಲದೆ, ನನ್ನ ಬಾಸ್ ಮುಖ ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ರಜ ಕೇಳುವ ನನ್ನ ಪಾಡು ಯೋಚಿಸಿಕೊಂಡು, ಏನಪ್ಪಾ ಮಾಡುವುದು. ನನ್ನ ಪಾಡು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಗೇಕೆ ? ಎಂದು ಯೋಚಿಸುವಂತಾಯಿತು. ಜೀವನದಲ್ಲಿನ ಇದೊಂದೇ ಅವಕಾಶವೂ, ಈ ಕ್ಶುಲ್ಲಕ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ದೂರ ಸರಿಯುವಂತೆ ಕಾಣಲು ಶುರುವಾಯಿತು. ಬಹಳ ಬೇಜಾರಿನಿಂದ, ನಾನು ಜ್ನಾನಿಗೆ ಫೊನ್ ಮಾಡಿ ಹೀಗೆ ಹೀಗೆ ನಡೆಯಿತು ಅಂತ ಹೇಳಿದೆ. ಆಗ ಅವನು "ನಾನೂ ಬರಬಹುದೇ ಅಂತ ಪ್ರಿಯಳಿಗೆ ಕೇಳಲು ಹೇಳು. ಅಲ್ಲದೆ, ನಿನ್ನ ಬಾಸ್ ಗೆ ಒಂದು ಮೇಲ್ ಕಳುಹಿಸಿ, ಉತ್ತರಕ್ಕೆ ತಡೆದು, ನಾಳೆಹೋಗಿ ಮಾತನಾಡು. Dont assume". ಅಂತೆಲ್ಲ ಹೇಳಿದ. ಪ್ರಿಯಳಿಗೆ ಫೋನ್ ಮಾಡಿ ವಿಚರಿಸಲು ಹೇಳಿದೆ. ಅವಳು ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದುದ್ದರಿಂದ, ಅವಳು ನನಗೆ ಫೋನ್ ನಲ್ಲೇ ಇರಲು ಹೇಳಿ ಅವರ ಹತ್ತಿರ ವಿಚಾರಿಸಿದಳು. ಅವರು "ಅಯ್ಯೊ, ಇದೇನು ನಿನ್ನ ಬಾಲ ಬಹಳ ಬೇಗ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆಯಲ್ಲ ? ಈಗಾಗಲೆ ದೊಂಬಿಯಾಗಿದೆ, ಇನ್ನು ಮದುವೆ ದಿಬ್ಬಣವೇ ಸರಿ. ಆದರೆ since your fate is very good, ಆಗಬಹುದು ಆದರೆ ನನಗೆ ಅರ್ಧ ಹಣ ನಾಳೆಯೇ ಬೇಕು. ನಾನು ನೇಪಾಲ್ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಪರ್ಮಿಷನ್ ಗಾಗಿ ನಾಳೆ ಹೆಸರಿನ ಪಟ್ಟಿ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಈಗಾಗಲೇ ಇಪ್ಪತ್ತು ಜನ ಆಗಿದ್ದಾರೆ, ಇನ್ನು ಯಾರನ್ನೂ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ" ಎಂದು ಹೇಳಿದ್ದು ಕೇಳಿಸಿತು.

ಸರಿ, ಅಲ್ಲಿಗೆ ಮೌಂಟ್ ಎವೆರೆಸ್ಟ್ ಒಂದು ಅಡಿ ಹತ್ತಿರವಾದಂತಾಯಿತು. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಬಾಸ್, ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಬಂದಾಗ, ’ಇದು ಕೇವಲ ಒಂದು ಆಸೆ, ಆಸೆಯೇ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಮೂಲ ಆದ್ದರಿಂದ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಮಾಡೋಣ ಆದರೆ ಮುಕ್ಕಾಲು ಪಾಲು ಮೌಂಟ್ ಎವೆರೆಸ್ಟ್ ದೂರದಲ್ಲೇ ಉಳಿಯಬಹುದು’ ಅಂದುಕೊಡೆ. ಇದೆಲ್ಲ ನಡೆದದ್ದು ಕೇವಲ ಹತ್ತೇನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ. ನಾನು ಬಾಸ್ ಗೆ ಮೇಲ್ ಕಳುಹಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ. ಮರುದಿನ ಕೆ ಏಮ್ ಎ ಗೆ ಹೋಗಿ ಹಣವನ್ನೂ ಕೊಟ್ಟು ಬಂದೆ. ಎರಡು ದಿನ ಕಳೆದರೂ ನನ್ನ ಬಾಸ್ ಇಂದ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ, ಅವರು ಆಫೀಸಿನಲ್ಲೂ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಬಹುಶ ರಜದಲ್ಲಿದ್ದರು ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಯಿತು ಅಂದುಕೊಂಡೆ. ಈ ಮನುಷ್ಯನ ಹತ್ತಿರ ಮುಖಾಮುಖಿ ರಜದ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುವುದು ಅಪರಾಧಿ ಭಾವನೆ ಬರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಬಹಳ ವಿಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ನಮ್ಮ ಆಫೀಸ್ ನಲ್ಲಿ ರಜಕ್ಕೆ ಅನುಮತಿ ಇಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ಮಾತ್ರ ಉತ್ತರ ಬರುತ್ತದೆ. ಹಾಗಾಗಿ ಅದು ರಜಕ್ಕೆ ಅನುಮತಿ ಎಂದೇ ಎಣಿಸಿ ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಅಲ್ಲಿಗೆ ನನ್ನ ಹದಿನೆಂಟು ದಿನಗಳ ಮೌಂಟ್ ಎವೆರೆಸ್ಟ್ ಬೇಸ್ ಕ್ಯಾಂಪ್ ಟ್ರೆಕ್ಕಿಂಗ್ ಖಚಿತವಾಯಿತು.

No Parking

ನಾನು ಲೋಟಸ್ ಇಂದ ಹೊರಗೆ ಬಂದಾಗ ಎಂಟುವರೆ ರಾತ್ರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಬೇಗ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕೆಂಬ ಆತುರದಲ್ಲಿ ಸ್ಕೂಟರ್ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದ ಜಾಗಕ್ಕೆ ಬಂದು ನೋಡಿದರೆ, ಜಾಗ ಖಾಲಿ ! ಆಯ್ಯೊ ರಾಮ, ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗಲು ಸಾಧ್ಯ ? ಹಿಂದೆ ತಿರುಗಿ ನೋಡಿದರೆ, No Parking ಬೋರ್ಡು. ಹೀಗೋ ಗ್ರಹಚಾರ, ಸರಿ, ಅಲ್ಲೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಇಸ್ತ್ರಿ ಗಾಡಿಯವನನ್ನು ಕೇಳಿದೆ, ಅವನು "ಗಾಡಿನಾ? ಆದು ಜೀವನ್ ಭಿಮಾ ನಗರ ಪೋಲೀಸ್ಟೇಷನ್‌ಗೆ ಹೋಗುತ್ತೆ." ಅಂದ. ಸರಿ, ಜ್ಜಾನಿ ಆಫೀಸ್ ಪೋಲೀಸ್ಟೇಷನ್ ಹತ್ತಿರವೇ ಇರುವುದರಿಂದ ಅವನಿ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೋಗಿ ನನ್ನ ಸ್ಕೂಟರ್ ಎನಾದರು ಕಣುತ್ತ ನೋಡು ಅಂತ ಹೇಳಿದೆ. ಆವನು, ಅದು ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದೆಯೆಂದು, ನಾನು ಈಗಲಿಂದ ಈಗಲೇ ಬಂದು ಮುನ್ನೂರು ರೂಗಳನ್ನು ಪಾವತಿಸಿ ಬಿಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕೆಂದು, ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ, ಇನ್ನರ್ಧ ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ಪೋಲೀಸ್ಟೇಷನ್ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕುತ್ತರೆಂದು ಹೇಳಿದ. ಇದ್ಯಾವ ಕಷ್ಟ ವಕ್ಕರಿಸಿತು, ಎಂಟುವರೆ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲೂ ಪೋಲೀಸ್ ಇಷ್ಟೊಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿದರೆ ಹೇಗೆ ? ಒಂದು ಆಟೋಹಿಡಿದು ಹೋಗುವುದು ಅಂತ ಅಂದುಕೋಡರೆ ಯಾವ ಆಟೊನೂ ಬರಲಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ದೂರದಿಂದಲೇ, ಆಮೆ, ಚಿಪ್ಪಿಂದ ತಲೆ ಹೊರ ಹಾಕುವಂತೆ ಆಟೋಯಿಂದ ತಲೆ ಹೊರಹಾಕಿ 'ಎಲ್ಲಿಗೆ’ ಎಂಬಂತೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ನೋಡನೋಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಆಟೋ ವಿರುದ್ಧದ್ದಿಕ್ಕಿನಲ್ಲೇ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಉತ್ತರದಿಂದ ಅದು ಈಗ ತಿರುಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ತಿಳಿದು ಜೋರಾಗಿ "ಜೆ ಬಿ ನಗರ್ ಪೋಲೀಸ್ಟೇಷನ್" ಅಂತ ಕೂಗು ಹಾಕಿದರೆ, ಯಾವುದೋ ಮಾಯದಲ್ಲಿ, ಆಮೆ ತಲೆ ಚಿಪ್ಪಿನಲ್ಲಿ ಮಾಯವಾಗಿ, ಸುತ್ತಮುತ್ತಿನವರು ಇದ್ಯಾಕೆ ಈ ಹೆಂಗಸು ಈ ತರ ಮೇಲಿಂದ ಮೇಲೆ ಕಿರುಚಿಕೊತಾ ಇದೆ ಅಂತ ನೋಡುವಂತಾಗುತ್ತಿತ್ತು.

ಅಂತೂ ನಡೆದೇ ಹೋದೆ. ಅಲ್ಲೇ ಹೊರಗೆ ನನ್ನ ಸ್ಕೂಟರ್ ನಿಂತಿತ್ತು. ಆದರ ನಂಬರ್ ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಒಳನಡೆದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದಕ್ಕೆ ಮತ್ತೆರಡು ಮಾತು ಕೇಳಬೇಕಾಗುತ್ತದೆಂದು. ಒಳಗೆ ಒಂದು ಕ್ಯು. ಆದರೆ ಕ್ಯುನಲ್ಲಿ ಯಾವ ಲೇಡೀಸೂ ಇರಲ್ಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಗೌರವಯುತವಾಗಿ "ನೀವು ಮುಂದೆ ನಡೆಯಿರಿ ಮೇಡಮ್" ಅಂತ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಟ್ಟರು. ಆಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಎರಡೆರಡು ದೊಡ್ಡ ಪುಸ್ತಕಗಳ ತುಂಬಾ ನನ್ನಂತಾ ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ರಾಣಿಯ ಡೀಟೇಲ್ಸ್ ಬರಿತಾಇದ್ದ. ಆಗಲೇ ಕೊನೆಗೆ ಬಂದಿತ್ತು ಅಂತ ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ,

"ಆರ್ ಟಿ ಓ?"
"ರಾಜಸ್ಥಾನ್."
"ರಾಜಸ್ಥಾನ್ ?"
"ರಾಜಸ್ಥಾನ್."
"ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಂದೋ ಬಂದು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡ್ತಾರೆ !" ಅಂತ ಪೋಲೀಸ್ ಗೊಣಗಿದ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ಒಬ್ಬರು ದೊಡ್ಡ ಪೋಲೀಸಿನವರು, ಡ್ರೆಸ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಇರುವವರು. ಹೋರಬಂದರು. "ಏನಪ್ಪ, ಇನ್ನೂ ಬರಿತಾನೆ ಇದ್ದೀಯ? ಗುಂಡಗೆ ಬರಿಬೇಕು ಅಂತಾ ಇದ್ದರೆ ದಿನಮುಗಿದರೂ ಆಗಲ್ಲ, ಬೆಗಬೇಗ ಬರಿ. ಲೇಡೀಸೆಲ್ಲಾ ಇದ್ದಾರೆ, ದೂರದೂರಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಹೋಗಬೇಕಿರುತ್ತೆ, ಲೇಟಾಗಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ, ಪೋಲೀಸ್ಟೇಷನ್‌ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದೆ ಅಂತ ಹೇಳಕ್ಕಾಗುತ್ತಾ? ಬೇಗ ಬರಿ." ಅಂತ ಹೇಳಿದ. ತಕ್ಷಣ ನನ್ನ ಬಲಗಡೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದ ಹುಡುಗ, ಮೊಬೈಲಲ್ಲಿ ಏನೋ ಮೆಸ್ಸೇಜ್ ನೋಡುತ್ತಾಯಿದ್ದವನು, ತಲೆ ಎತ್ತದೆ, "ನಾನು ಒಂದುವರೆ ಗಂಟೆಯಿಂದ ಕಾಯುತ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ." ಅಂತ ಗುಟುರು ಹಾಕಿದ. "ಒಂದುವರೆ ಗಂಟೆಯಿಂದನಾ? ನಾವು ಗಾಡಿ ತಂದಿರುವುದೇ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆ ಹಿಂದೆ? ಒಂದುವರೆ ಗಂಟೆಯಿಂದ ಇಲ್ಲೇನು ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀರ?" ಅಂದ ಬರೆಯುತ್ತ ಇದ್ದಾತ. "ಹುಂ, ಕೊಡಿ ಮೇಡಂ, ನಿಮ್ಮ ಡಿಎಲ್ಲು." ಎಂದ. ನನ್ನ ಡಿಎಲ್ಲೋ, ಪೂರ್ತೀ ಜೀರ್ಣವಾಗಿ ಹೋದಂತಿತ್ತು. "ಏನು ಮೇಡಂ, ಇದು ನೀವಾ ? ನೀವೇ ಆಗಿದ್ದರೆ ಎಲ್ಲಿ ಇದನ್ನು ಓದಿಹೇಳಿ" ಅಂತ ನನಗೇ ವಾಪಸ್ಸು ಕೊಟ್ಟ. ನಾನು, ಅಯ್ಯೋ ಪರಮಾತ್ಮಾ, ಇದೊಂದು ಟೆಸ್ಟ್ ಪಾಸ್ ಮಾಡಿಸು, ನನ್ನ ಆರನೇ ಇಂದ್ರಿಯ ಇದನ್ನು ಓದಬೇಕಷ್ಟೇ ಅಂತ ಕಣ್ಣಗಲಿಸಿ, ಅಂತೂ ಡಿಎಲ್ ನಂಬರ್ ಓದಿದೆ. "ಹುಂ, ಹೆಸರು?", "ಗಾಡಿ ನಂಬರ್?", "ಆರ್ ಟಿ ಓ?". ಆರ್ ಟಿ ಒ, ಕೇಳಿದ ತಕ್ಷಣ ಕೊನೆಬಂತು ಅಂತ ಭಾವಿಸಿದೆ.

ಇಷ್ಟರಲ್ಲಿ, ನನ್ನ ಎಡಗಡೆ ಇದ್ದ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮ, ಆಗ ಈಗ "ಸಾರ್...ಸಾರ್, ಮಂತ್ ಎಂಡು ಸಾರ್, ಮುನ್ನೂರಿಲ್ಲ, ನೂರುಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಿ." ಅಂತ ಭಕ್ತಿಯಿಂದ ದುಂಬಾಲುಬೀಳುತ್ತಿದ್ದ. ಅದಕ್ಕೆ ಬರಿಯುತ್ತಿದ್ದವನು "ಮಂತ್ ಎಂಡ್ ಯಾಕ್ರೀ ಅಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡಕ್ಕೆ ಹೋದ್ರಿ ? ಲಾಸ್ಟ್ ಮಂತ್ ನೂರು ರೂಪಾಯಿ ಇತ್ತು, ಈಗ ರೇಟೆಲ್ಲಾ ಜಾಸ್ತಿಯಾಗಿದೆ. ಇದು ನಾನು ತೊಗೊತಾ ಇರೋ ದುಡ್ಡಲ್ಲ, ಸರ್ಕಾರ ಫಿಕ್ಸ್ ಮಾಡಿರೋದು. ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತೆ." "ಹುಂ, ಮೇಡಂ, ಆರ್ ಟಿ ಒ ಯಾವುದು ಹೇಳಿ "ಅಂದ. "ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರು." ಆವನು ಬರೆಯುವುದನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, "ಚಿಕ್ಕಮಗಳೂರ? ಅಲ್ಲೆಲ್ಲಿ?" ಅಂದ. "ಮೂಡಿಗೆರೆ" ಅಂದೆ. ಆಷ್ಟರಲ್ಲಿ ದೊಡ್ಡಸಾಹೆಬ್ರು "ಸಾಕು ಸಾಕು ಮಾತು, ಬೇಗ ಬರೆದು ಮನೆಗೆ ಕಳಿಸು" ಅಂತ ಕೂಗಿದರು. ಆಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬ ಡ್ರೆಸ್ಸಲ್ಲಿಇಲ್ಲದ ಸಹಚರ "ಅಯ್ಯೊ, ಇನ್ನೂ ಮುಗಿದಿಲ್ಲವ? ನಾನು ಬೇಗ ಬೇಗ ಬರಿತೀನಿ, ಇಬ್ಬರೂ ಬೇಗ ಮುಗಿಸೋಣ" ಅಂತ ಪುಸ್ತಕ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ. ಎಡಗಡೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಮೊಬೈಲ್ ಮಹಾಷಯ ಮುನ್ನೂರು ರೂಗಳನ್ನು ಅವನೆಡೆಗೆ ದೂಕಿದ. "ಏಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡಿದ್ದಿರಿ?" ಅಂದ. "ನೀವೆ ಗಾಡಿ ತಂದಿದ್ದು, ನಿಮಗೇ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲವ?" ಅಂದ ಈತ. "ಎರಡು ಮೂರು ರಸ್ತೆಗಳಿಂದ ತಂದಿದ್ದೀವೆ. ಬೇಗ ಮುಗಿಯ ಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ, ಬೇಗ ಹೇಳಿ" ಅಂದ. "ಸಿಎಮ್‌ಹೆಚ್ ರಸ್ತೆ, ಸಿಟಿ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಎದುರಿಗೆ. ಅಲ್ಲಿ ಪಾರ್ಕಿಂಗ್ ಅಂತ ಬರೆದಿತ್ತು, ಆದ್ರೆ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಒಳಗೇ ತೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ ಪಾರ್ಕ್ ಮಾಡಬೇಕು ಅಂತ ನಮಗೇನು ಗೊತ್ತಿತ್ತು !" ಅಂತ ಈತ ಪೋಲೀಸ್‌ಗೇ ಹೇಳಿದ. ಅದಕ್ಕೆ ಪೋಲೀಸ್, ಪೆನ್ನು ಕೆಳಗಿಟ್ಟು, ”ಸಿಎಮ್‌ಹೆಚ್ ರಸ್ತೆಲಿ, ಇದ್ದಿದ್ದ ಸಿಟಿ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಒಡೆದುಕಾಕಿದ್ದಾರಲ್ಲ ? ಎಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ರಿ ? ಇನ್ಫರ್ಮೇಷನ್ ಕರೆಕ್ಟಾಗಿರ್ಬೇಕು" ಅಂದ. "ಅದ್ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಸುಡುಗಾಡು ರೋಡು, ಯಾವುದಪ್ಪಾ ? ಉಂ..." ಅಂದ. "1೦೦ ಫೀಟ್ ರೋಡಲ್ಲೇನೊ ಒಂದು ಸಿಟಿ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಇದೆ" ಅಂದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಪೋಲೀಸ್ "ಯಾಕ್ ಮೇಡಂ, ನೀವು ಅಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಕಿಹಾಕಿಕೊಂಡಂತಿದೆ?" ಅಂದ. ಆಗ ಮತ್ತೆ ದೊಡ್ಡಸಾಹೆಬ್ರು "ಆಯ್ತಾ ಮೇಡಮ್, ಆದ್ರೆ ಇಲ್ಲಿಂದ ಜಾಗ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿ, ಕ್ಯೂನಾದ್ರು ಕಡಿಮೆ ಆಗ್ಲಿ" ಅಂದರು. ನಾನು ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, "ಎನ್ರಿ, ನೀವು ನನ್ನನು ನೋಡಿಕೊಂಡು ಮಾತಾಡಿ, ಮೊಬೈಲಿಗೇ ಮಾತಾಡುವಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಅದನ್ನೂ ಕಿತ್ತಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಆರುನೂರು ಹಾಕಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ ಅಷ್ಟೆ. ಸರಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದ್ದಿರಿ ಹೇಳಿ" ಎಂದೂ, ಸಾರ್, ಸಾರೆಂಬ ಕ್ಷೀಣ ಸ್ವರವೂ ಕೇಳುತ್ತಾ ಇತ್ತು.

At last.. touché Esha !

Jeeva Jaala (ಜೀವ ಜಾಲ) in Kannada means – web of life ! and indeed that’s what this blog is going to contain – about everything under the sun, about everything which interests people, about everything which I would love to write..

There are so many blogs created by people, even in my very own language, Kannada. I think writing is the most loved interest of mankind. The other day, in the bus I heard two people talking –

“Oh, I wish I had enough time to write”

“You should make time”

“But there is no use just writing and none to read those, I’m no big writer that any magazine publish it, not even unknown dailies”

“Why don’t you blog it. You don’t have to be under anybody’s mercy to reach readers!”

“Oh, yes, but do you think that’s a good idea ?”

“Then why do you think the whole world is making their own private world so public ? Every Tom, Dick and Harry love writing and these blogs come so handy that they are like – you are there and you are not there.. you are there for those who are interested and not there for others”

So I was thinking – there are so many people who are thinking the same ! The result is this blog. I’m intending to post English as well as Kannada collections here. Hope we all enjoy these.